Hoe ik boerin werd
Liefde op het eerste gezicht bestaat. Dames, echt waar! Lees verder!
Toen ik werkte als verslaggeefster voor een regionale krant, werd ik eens op pad gestuurd richting een dorp in Flevoland. Daar was een actieve jongerenvereniging die een prachtig clubgebouw in het bos had gezet. Een perfecte plek om te feesten, want niemand heeft last van de herrie. Maar om er in je eentje naartoe te fietsen, dat gaf wat meer problemen. Er was geen verlichting op dat fietspad. Of ik daar een verslag over kon schrijven om zo de gemeente te overtuigen van het nut van die verlichting. Tuurlijk, doe ik graag.
Spreek af met die voorzitter, kom langs voor dat verhaal, val als een blok voor zijn blonde krullen. Het woord boerderij is dan nog niet gevallen.
Op de fiets (want ik moest dat donkere pad toch zelf meemaken) wat praten over die vereniging die een agrarische achtergrond heeft. De voorzitter heeft een vrouwelijk bestuurslid meegevraagd voor de fietstocht, want zomaar met een vreemde man het bos infietsen leek hem wat te vreemd. Galant!!
Blijkt die man met die krullen van een boerderij te komen en zelfs met de gedachte te spelen ooit het bedrijf over te nemen. Ik roep in mijn enthousiasme: ,,Ik wilde altijd al boerin worden!''
We kusten een week later, we trouwden een jaar daarna. Ik op blote voeten, in de tuin van de boerderij (waar mijn schoonouders toen woonden) een man met viool en accordeon speelde landelijke liedjes. We hadden vuurkorven en veel kaarslicht in de avond...we leven nog lang en gelukkig.